Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Αδειανά πουκάμισα

Το παρακάτω κείμενο είναι σχόλιο σε προηγούμενη ανάρτηση και το αναρτώ γιατί μου αρέσει και βάζει πολλά ζητήματα.
«Το blog σου αποτελεί την τραγική μαρτυρία της κατάντιας αυτού του τόπου.Κι ας μη διαφέρει πολύ από άλλους, καμιά παρηγοριά.Άνοιξες ένα βήμα συζήτησης και προβληματισμού όπου οποιοσδήποτε, και μάλιστα ανώνυμα αν ήθελε, θα μπορούσε να καταθέσει την αγωνία του, τις σκέψεις του, τα όνειρά του για τον τόπο που πασχίζει να οργανώσει τη ζωή του.Άφησες πεδίο ελεύθερο στο είδος της παρέμβασης, δίνοντας εσύ το παράδειγμα και ανοίγοντας θέματα που εκτείνονται από τα μεγάλα, ιστορικά, κοινωνιολογικά και πολιτικά μέχρι τα καθημερινά, συλλογικά και ατομικά. Μίλησες πολιτικά, φιλοσοφικά αλλά και απλά, ανθρώπινα, στο παρασκήνιο της καθημερινότητάς μας.Η επισκεψιμότητα είναι, ομολογουμένως, υψηλή.Να 'ναι αυτό παρηγορητικό απέναντι στο χαμηλότατο ποσοστό εκείνων που αποφασίζουν να ανοίξουν το στόμα τους ή η αναλογία αναγνωστών/παρεμβάσεων είναι η συνήθης στα blogs;Αλλά και από τις παρεμβάσεις, η συντριπτική πλειοψηφία φανερώνει ανθρώπους που, ναι, έχουν αγωνίες, κυρίως για το παρόν και το μέλλον του τόπου, αλλά είναι εγκλωβισμένοι στο θυμό και την απογοήτευση του αδιέξοδου, του προσωπικού και του συλλογικού. Καταγράφονται σκέψεις και συναισθήματα που δεν οδηγούν σε ''συ – ζήτηση'': Αφορισμοί, μελλοντολογία, ξύλινες κουβέντες. Κι αν κάποιος πει κάτι που σηκώνει κουβέντα, ο προβληματισμός του μένει αναπάντητος, μετέωρος στο διαδικτυακό στερέωμα.Μα εγώ είμαι έξαλλος μ' εκείνους που έχουν στα χέρια τους τα ''μέσα'' που είχαν την τύχη να αποκτήσουν στη ζωή και καθόλου δεν υποψιάζονται το βάρος με το οποίο η Ιστορία τους επιφορτίζει: Να γίνουν φορείς της ελπίδας, του σήμερα. Το χρωστούν σ' εκείνους που το δημοκρατικό μας σύστημα άφησε μ' ένα μεροκάματο στα χέρια κι αυτό αβέβαιο. Το μεροκάματο του οποίου η υπεραξία, όσο δαιδαλώδεις δρόμους και αν ακολούθησε, χτηματοδότησε, εν τέλει, τις σπουδές τους τα βιβλία τους και την αισθητική τους:Είναι φανερό ότι και οι ''μορφωμένοι'' και ''καλλιεργημένοι'' αυτού του τόπου, εντός και εκτός ορίων του νησιού, ''φίλοι'' του blog και του blogger, αηδιαστικά λαλίστατοι ιδιωτικώς με τον δικό του ''δεκάρικο'' ο καθένας, δηλωμένοι εραστές της Μήλου (των ελεύθερων Σαββατοκύριακών τους ή όπως λέμε... φιλέλληνες!), δεν έχουν περίσευμα για τίποτε εκτός από το ύφος τους, κρυφό ή φανερό.Είναι ντροπή που (είναι φανερό!) δεν εμφανίστηκαν (ούτε ανώνυμα!) στα τόσα και καθε λογής ερεθίσματα και προκλήσεις σου.Όμως ποιό το μήνυμα αυτής της εικόνας για σένα; Τί θα κάνεις από 'δω και πέρα; Είναι φανερή και η δική σου κούραση. Δικαιολογημένη...Σκατά, ό,τι και να πω ''κάτι περισσεύει'' μόνο και μόνο για να δηλώνει το μάταιο και το πόσο γραφικοί γινόμαστε ώρες ώρες.Φταίνε κι αυτά τα δάκρυα, που χύθηκαν πάλι άφθονα για τα ''Άγια Πάθη'' του Αδειανού Πουκάμισου: Κλαίμε πάντα σε λάθος χρόνο στον λάθος τόπο για λάθος λόγο...Δε θέλω να μου θυμίσεις την Αλεξάνδρεια, δε θέλω να μου δώσεις κουράγιο. Λες και είναι δυνατόν να είναι ποτέ κανείς ''έτοιμος από καιρό...''»

11 σχόλια:

Μηλίων διάλογοι είπε...

Φίλε, νάσαι καλά,
Όσα λες και όσα το πάθος σου ζωηρεύει είναι όπως καταλαβαίνεις κοντά μου.
Έτοιμος από καιρό μπορεί να είναι μόνο ο μοναχικός που αντιμετωπίζει τον φόβο του θανάτου μετά από μια ετοιμασία ζωής. Ωραίο, αλλά η κοινωνική μας διάσταση είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας και μάλιστα εκείνο που μας οδήγησε εδώ, από εκεί που όπως λέει ο Δαρβίνος ήμασταν, οπότε κάτι πάλι περισσεύει, όπως λες……
Προσπαθώ να μην είμαι απαισιόδοξος και όσο γίνεται να ερμηνεύω τις καταστάσεις και να μη με εξαπατούν τα αδειανά πουκάμισα , αλλά ……
Παρόλα αυτά κουράζει η αφωνία έστω και από ευγενικούς ανθρώπους (ή και φίλους), και κυρίως δεν θέλω να το παίξω πολύξερος, ανιαρός πολυλογάς. Μου αρέσει η σοβαρή συζήτηση, η παρέα και αυτή την ανάγκη μαζί με την διάθεση να συνδράμω στην προσπάθεια του τόπου να οργανώσει τη ζωή του, με οδήγησε στη δημιουργία του συγκεκριμένου blog.
Περίμενα περισσότερα σε ποιότητα, αλλά οι καιροί, αλλά και ο τόπος (οι άνθρωποι του τόπου) προφανώς αυτά έχουν ή θέλουν να δώσουν. Υπάρχει και το κόλπο της κάθε εξουσίας (άφησε το θα περάσει), υπάρχει και η κυρίαρχη έγνοια της προσωπικής οικονομικής επιτυχίας, και έτσι πορευόμαστε με το «δε βαριέσαι» και με το «όποιος ανακατεύεται με τα κοινά, οικονομικά οφέλη ψάχνει» και άντε βρες άκρη.
Με το ξεκίνημα του ΜΗΛΙΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ έγραψα το όραμά μου για τη Μήλο και έψαχνα τον εμπλουτισμό του ή ένα ευρύτερο και προφανώς συλλογικό, όμως η συζήτηση δεν βοήθησε και έτσι περιμένει δυστυχώς αναλλοίωτο τον κατάλληλο χρόνο.
Ti κάνω τώρα;
Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον στη νέα εποχή σε παγκόσμια κλίμακα που αφορά κυρίως τις κοινωνικές επιστήμες, αλλά και στη γνώση γενικότερα, που θα αναδειχθούν μέσα από τις κοινωνικές εντάσεις.
Τα ίδια φαινόμενα, οι ίδιες ευκαιρίες και τα ίδια προβλήματα προφανώς θα απασχολήσουν και τον τόπο μας και έχει την αξία του η παρατήρηση από κοντά, στο πετσί σου, αυτό που γενικά συμβαίνει.
Αυτή την ιστορική ευκαιρία θα προσπαθήσω να την βιώσω συνειδητά, όσο μου επιτρέψουν οι δυνάμεις μου. Θα συνεχίσω λοιπόν, και καμιά φορά ότι φαίνεται σαν κούραση, πιθανόν να είναι η ενασχόληση με άλλα θέματα. Σαν ένα τέτοιο κλείσιμο ματιού προέκυψε και η στήλη «Δες το».
Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία και «τα λέμε» που λέει και ένα ακόμη κλισέ …

Ανώνυμος είπε...

Στις μέρες μας ο καθένας,καλώς ή κακώς,κοιτάζει την πάρτυ του και χάρη στην "πανέμορφη" κυβέρνηση που επέλεξε,την επιβίωσή του...εδώ ο κόσμος χάνετε και περιμένετε όρεξη για διάλογο;Περιμένετε να έρθει η ΑΛΛΑΓΗ και από το 2011 που θα μαζευτούν τα χάλια μας σαν χώρα,τα ξαναλέμε...

Ανώνυμος είπε...

ΜΕΓΑΛΕ

ΛΑΘΟΣ ΧΩΡΟ ΒΡΗΚΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΙΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΣΟΥ. ΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΗΜΕΝΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΣΕΙ ΤΗ ΒΑΡΚΑ...

ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΕΤΣΙ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΣΟΥ

ΑΣΤΟ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΚΑΡΟΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙΣ ΑΥΤΑ, Ή ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ.
ΕΚΕΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Ανώνυμος είπε...

Έλα όπου γουστάρεις να τα πούμε από κοντά...

Ανώνυμος είπε...

ΕΧΩ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ

Ανώνυμος είπε...

Τι τα ήθελε τώρα αυτά ο Πασόκος...
Λες και δεν είμαστε εμείς από αυτό το νησί
Λες και δεν ξέρουμε πρόσωπα και πάγματα
Λες και δεν είναι υποψιασμένοι όλο και περισσότεροι άνθρωποι

Τόση δίψα για εξουσία...
Κρίμα!

Είναι μάλιστα τόσο διορατικός, που ξέρει και τη χρονιά που θα βγει η χώρα από την κρίση
Η οποία χρονιά, όλως τυχαίως, συμπίπτει με τις προβλέψεις τωων διεθνών αναλυτών για διεθνή ανάκαμψη, και τις εθνικές εκλογές στην ΕΛλάδα, όπου ο συμπαθής συμπατριώτης, προβλέπει ότι θα εκλεγεί το κόμμα του!
Τόση πονηριά, σε τόσο λίγες λέξεις...!!!

Ανώνυμος είπε...

Ποιος ΠαΣοΚος ρε παιδιά;;;
ΣΥΡΙΖΑ είμαι...ούτε αυτό δεν πιάσατε...

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΡΙΖΑ είπες; Τί σημαίνει αυτό; Είσαι δηλαδή "προοδευτικός" ας πούμε;

Ανώνυμος είπε...

Σιγά μην είναι ΣΥΡΙΖΑ!

Απλώς προβοκάρει κανονικά.

Αλλά ρε παιδιά,εδώ είναι ένας χώρος που λέγονται πέντε σοβαρές κουβέντες.
Δεν είναι ανάγκη να το ξεφτυλίσουμε και εδώ!
Ας μείνουνε όρθια κάποια πράγματα για το καλό όλων μας

Ανώνυμος είπε...

Κάποιες επιχειρήσεις στο νησί, δουλεύουν με σοβαρότητα και δεν αρκούνται στη γκρίνια. Για παράδειγμα ο "Γιάγκος", ο οποίος ξεκίνησε την επικοινωνιακή του καμπάνια στα ΜΜΕ της Αθήνας για την έναρξη της σεζόν, όπως έκανε και πέρισι. Στο διαγωνισμό του στο ραδιόφωνο Δίεση, που πολλοί από μας ακούσαμε, έγινε ο χαμός από συμμετοχή για το 3ήμερο της Πρτωομαγιάς στη Μήλο και διαφημίστηκε και το μαγαζί αλλά και το νησί μας.

Ανώνυμος είπε...

Η βλακεία ήταν πάντα ανίκητη. Τώρα είναι θριαμβεύουσα και όπως πάντα θορυβεί για να αποθαρρύνει την όποια αναζήτηση. Η συνενόηση ανάγεται σε ανταλλαγή κραυγών ... Απαιτείται κουράγιο για να διατηρήσουμε το δικαίωμα στο διάλογο ..

Η Μήλος είναι:
......Για το κράτος ένα νησί στα τόσα που δεν μπορεί να διαχειριστεί, και έτσι με ανακούφιση το παραδίδει στις εταιρίες για εκμετάλλευση, νίπτοντας τα αδέξια χέρια του
.....Για τις εταιρίες ιδανικός τόπος άντλησης κερδών, χωρίς ιδιαίτερες οχλήσεις
......Για εμάς που γεννηθήκαμε και φιλοδοξούμε και να πεθάνουμε εδώ, είναι ο κόσμος όλος και απαιτούμε να έχουμε τον πρώτο λόγο για το παρόν και το μέλλον του.
Ο διάλογος μας είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεράσουμε την απελπισία του αφόρητου ρεαλισμού που μας έχουν φορέσει και να ανιχνέσουμε τις δυνατότητες μας, τι θέλουμε για αύριο, ποια τα όπλα μας, ποιους πόρους και από που και πως θα τους απαιτήσουμε.
Απαιτείται δικό μας, προσαρμοσμένο σχέδιο ανάπτυξης, από την κοινωνία για την ίδια και δέσμευση από όλους μας.