Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΕΤΑΙΡΙΕΣ

Σκεφθείτε να βλέπαμε στην παντοδύναμη TV ότι στην Κίνα κάποιος σκότωσε ένα από τα ελάχιστα Πάντα και αναλογιστείτε την οργή και την περιφρόνηση για τους απολίτιστους.
Ελάτε τώρα εδώ και δείτε τι έγινε με την δολοφονία της φώκιας στη Μήλο ...... το μόνο που ένοιαξε ήταν οι τυχόν αντιδράσεις και όχι η ίδια η ενέργεια....
Κάθε χειμώνα κάποιος παρανοικός στην Πλάκα σκοτώνει με φόλες τις γάτες ..... μη το λέτε γιατί ο τουρισμός.....
Κάποιες τράτες τραβούν ακόμη και νύκτα με λάμπες ..... μη το λέτε το μεροκάματο ψάχνουν.
Κάποιος ρίχνει δύκτια που ξεφελιάζουν και κλείνει όλη νύκτα λιμανάκια, κάβους, αδιαφορώντας αν κινδυνεύουν πλεούμενα και άνθρωποι ... μεροκάματο του τρόμου των άλλων.
Κάποιοι κυνηγοί προσπαθούν και θα το καταφέρουν, να εξαφανίσουν ότι κινείται στη φτωχή από χλωρίδα και πανίδα περιοχή από Μπουμπάρδα μέχρι Τράχηλα ............ χόμπυ σε κατοικημένη περιοχή.
Κάποιοι ρίχνουν τα μπάζα όπου βρουν .... τι να κάνουν...
Τα πλοία ρίχνουν στη θάλασσα και μεσα στο λιμάνι τα απόβλητά τους .... κοστίζει.
Πάρα πολλοί ρίχνουμε σκουπίδια και μάλιστα πλαστικά στη θάλασσα ... έλα μωρέ..

Δεν φταίνε οι εταιρίες για όλα αυτά και άλλα πολλά, αλλά ο άλλος θα πει
- Αυτά τα μικρά βλέπεις και δεν βλέπεις την καταστροφή στην Ξυλοκερατιά ή στο Τσιγκράδο,
όπως από την άλλη οι βασιλικότεροι ενοχλούνται για την, όπου το αξίζουν, ενοχοποίηση των εταιριών.

Έκαστος των ανθρώπων δύο πήρας φέρει... ή αλλοιώς δισάκι. Μπορούμε να φέρουμε το πίσω μπρος;
Η Μήλος είναι:
......Για το κράτος ένα νησί στα τόσα που δεν μπορεί να διαχειριστεί, και έτσι με ανακούφιση το παραδίδει στις εταιρίες για εκμετάλλευση, νίπτοντας τα αδέξια χέρια του
.....Για τις εταιρίες ιδανικός τόπος άντλησης κερδών, χωρίς ιδιαίτερες οχλήσεις
......Για εμάς που γεννηθήκαμε και φιλοδοξούμε και να πεθάνουμε εδώ, είναι ο κόσμος όλος και απαιτούμε να έχουμε τον πρώτο λόγο για το παρόν και το μέλλον του.
Ο διάλογος μας είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεράσουμε την απελπισία του αφόρητου ρεαλισμού που μας έχουν φορέσει και να ανιχνέσουμε τις δυνατότητες μας, τι θέλουμε για αύριο, ποια τα όπλα μας, ποιους πόρους και από που και πως θα τους απαιτήσουμε.
Απαιτείται δικό μας, προσαρμοσμένο σχέδιο ανάπτυξης, από την κοινωνία για την ίδια και δέσμευση από όλους μας.