Ο αφηγητής μου, γεννήθηκε τη χρονιά της καταστροφής (1922), μεγάλωσε με τη πτώχευση (1932), ανδρώθηκε με την κατοχή και τον εμφύλιο, ξενητεύθηκε με τη χούντα και πέθανε με την σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση και είχε ιστορίες από όλες αυτές τις περιόδους της ζωής του.
<Στη κατοχή με πήρανε οι γερμανοί και δούλευα στην Αρετή σαν εργάτης. Σκληρή δουλειά με γερμανική επίβλεψη.
Δούλευα, αλλά βρήκα ένα δικό μας που έκανε κάποιο κουμάντο και του λέω να με πάει στην επιμελητεία, στον Αδάμαντα, γιατί εκεί είχε φαί. Με συμπαθούσε και μετά από καιρό με πήγε.
Ανάμεσα στα άλλα μεταφέραμε από τα ψυγεία στον Αδάμαντα τρόφιμα στις διάφορες μονάδες. Οδηγός ήταν ο Josef, ένας γερμανός που είχε χάσει όλους τους συγγενείς στη Γερμανία και είχε συνδεθεί με τους Μηλιούς. Συνοδηγός ένας λοχαγός. Πίσω στη καρότσα εγώ και άλλος ένας εργάτης, ο ..... από τον Τριοβάσαλο, που έχει ....
Είχαμε συνεννοηθεί και όταν φτάναμε στη στροφή μετά τα σφαγεία ο Josef έκοβε ταχύτητα και τότε πηδούσαν μέσα δύο παιδιά, γεμίζαμε ένα τσουβάλι με ότι τρόφιμα υπήρχαν και στην άλλη μεγάλη στροφή πάλι ο Josef έκοβε ταχύτητα (σχεδόν σταματούσε το αμάξι) και τα παιδιά πηδούσαν μαζί με το γεμάτο τσουβάλι.
Ο λοχαγός δεν μπορούσε να φανταστεί τι γινόταν .... αν μας έπαιρναν χαμπάρι θα μας τουφεκίζανε όλους.
Η μοιρασιά γινόταν το βράδι. Έτσι ξεπεράσαμε τη μεγάλη πείνα.
Ο Josef όμως δεν ήταν τυχερός, αφού σαν οδηγός του γερμανού διοικητή σκοτώθηκε μαζί του, σε ενέδρα των ιερολοχιτών στο δρόμο των Πολλωνίων.
Δεν του πήγαινε κανένα στρατόπεδο ...>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου