Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Αδειανά πουκάμισα

Το παρακάτω κείμενο είναι σχόλιο σε προηγούμενη ανάρτηση και το αναρτώ γιατί μου αρέσει και βάζει πολλά ζητήματα.
«Το blog σου αποτελεί την τραγική μαρτυρία της κατάντιας αυτού του τόπου.Κι ας μη διαφέρει πολύ από άλλους, καμιά παρηγοριά.Άνοιξες ένα βήμα συζήτησης και προβληματισμού όπου οποιοσδήποτε, και μάλιστα ανώνυμα αν ήθελε, θα μπορούσε να καταθέσει την αγωνία του, τις σκέψεις του, τα όνειρά του για τον τόπο που πασχίζει να οργανώσει τη ζωή του.Άφησες πεδίο ελεύθερο στο είδος της παρέμβασης, δίνοντας εσύ το παράδειγμα και ανοίγοντας θέματα που εκτείνονται από τα μεγάλα, ιστορικά, κοινωνιολογικά και πολιτικά μέχρι τα καθημερινά, συλλογικά και ατομικά. Μίλησες πολιτικά, φιλοσοφικά αλλά και απλά, ανθρώπινα, στο παρασκήνιο της καθημερινότητάς μας.Η επισκεψιμότητα είναι, ομολογουμένως, υψηλή.Να 'ναι αυτό παρηγορητικό απέναντι στο χαμηλότατο ποσοστό εκείνων που αποφασίζουν να ανοίξουν το στόμα τους ή η αναλογία αναγνωστών/παρεμβάσεων είναι η συνήθης στα blogs;Αλλά και από τις παρεμβάσεις, η συντριπτική πλειοψηφία φανερώνει ανθρώπους που, ναι, έχουν αγωνίες, κυρίως για το παρόν και το μέλλον του τόπου, αλλά είναι εγκλωβισμένοι στο θυμό και την απογοήτευση του αδιέξοδου, του προσωπικού και του συλλογικού. Καταγράφονται σκέψεις και συναισθήματα που δεν οδηγούν σε ''συ – ζήτηση'': Αφορισμοί, μελλοντολογία, ξύλινες κουβέντες. Κι αν κάποιος πει κάτι που σηκώνει κουβέντα, ο προβληματισμός του μένει αναπάντητος, μετέωρος στο διαδικτυακό στερέωμα.Μα εγώ είμαι έξαλλος μ' εκείνους που έχουν στα χέρια τους τα ''μέσα'' που είχαν την τύχη να αποκτήσουν στη ζωή και καθόλου δεν υποψιάζονται το βάρος με το οποίο η Ιστορία τους επιφορτίζει: Να γίνουν φορείς της ελπίδας, του σήμερα. Το χρωστούν σ' εκείνους που το δημοκρατικό μας σύστημα άφησε μ' ένα μεροκάματο στα χέρια κι αυτό αβέβαιο. Το μεροκάματο του οποίου η υπεραξία, όσο δαιδαλώδεις δρόμους και αν ακολούθησε, χτηματοδότησε, εν τέλει, τις σπουδές τους τα βιβλία τους και την αισθητική τους:Είναι φανερό ότι και οι ''μορφωμένοι'' και ''καλλιεργημένοι'' αυτού του τόπου, εντός και εκτός ορίων του νησιού, ''φίλοι'' του blog και του blogger, αηδιαστικά λαλίστατοι ιδιωτικώς με τον δικό του ''δεκάρικο'' ο καθένας, δηλωμένοι εραστές της Μήλου (των ελεύθερων Σαββατοκύριακών τους ή όπως λέμε... φιλέλληνες!), δεν έχουν περίσευμα για τίποτε εκτός από το ύφος τους, κρυφό ή φανερό.Είναι ντροπή που (είναι φανερό!) δεν εμφανίστηκαν (ούτε ανώνυμα!) στα τόσα και καθε λογής ερεθίσματα και προκλήσεις σου.Όμως ποιό το μήνυμα αυτής της εικόνας για σένα; Τί θα κάνεις από 'δω και πέρα; Είναι φανερή και η δική σου κούραση. Δικαιολογημένη...Σκατά, ό,τι και να πω ''κάτι περισσεύει'' μόνο και μόνο για να δηλώνει το μάταιο και το πόσο γραφικοί γινόμαστε ώρες ώρες.Φταίνε κι αυτά τα δάκρυα, που χύθηκαν πάλι άφθονα για τα ''Άγια Πάθη'' του Αδειανού Πουκάμισου: Κλαίμε πάντα σε λάθος χρόνο στον λάθος τόπο για λάθος λόγο...Δε θέλω να μου θυμίσεις την Αλεξάνδρεια, δε θέλω να μου δώσεις κουράγιο. Λες και είναι δυνατόν να είναι ποτέ κανείς ''έτοιμος από καιρό...''»
Η Μήλος είναι:
......Για το κράτος ένα νησί στα τόσα που δεν μπορεί να διαχειριστεί, και έτσι με ανακούφιση το παραδίδει στις εταιρίες για εκμετάλλευση, νίπτοντας τα αδέξια χέρια του
.....Για τις εταιρίες ιδανικός τόπος άντλησης κερδών, χωρίς ιδιαίτερες οχλήσεις
......Για εμάς που γεννηθήκαμε και φιλοδοξούμε και να πεθάνουμε εδώ, είναι ο κόσμος όλος και απαιτούμε να έχουμε τον πρώτο λόγο για το παρόν και το μέλλον του.
Ο διάλογος μας είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεράσουμε την απελπισία του αφόρητου ρεαλισμού που μας έχουν φορέσει και να ανιχνέσουμε τις δυνατότητες μας, τι θέλουμε για αύριο, ποια τα όπλα μας, ποιους πόρους και από που και πως θα τους απαιτήσουμε.
Απαιτείται δικό μας, προσαρμοσμένο σχέδιο ανάπτυξης, από την κοινωνία για την ίδια και δέσμευση από όλους μας.