Μια και φίλος στην προηγούμενη ανάρτηση μου αφιέρωσε ένα ωραίο ποίημα του Γ. Σκαρίμπα, είπα να αφιερώσω σε όλους μας ένα γνωστό και ωραίο ποίημα του Εμπειρίκου ....
ΤΟΥ ΑΙΓΑΓΡΟΥ
Πήδηξε ο αίγαγρος και στάθηκε σε μια ψηλή κορφή. Στητός και ρουθουνίζοντας κοιτάζει τον κάμπο και αφουγκράζεται πριν άλλο σκίρτημα σε άλλη κορφή τον πάη. Τα μάτια του λάμπουν σαν κρύσταλλα και μοιάζουν με μάτια αετού, ή ανθρώπου που μέγας οίστρος τον κατέχει. Το τρίχωμά του είναι στιλπνό και ανάμεσα στα πισινά του πόδια, πίσω και κάτω απ’ το κεντρί του, το μέγα σήμαντρον της απολύτου ορθοδοξίας ταλαντευόμενον σε κάθε σάλεμά του, βαριά και μεγαλόπρεπα κουνιέται.
Κάτω εκτείνεται ο κάμπος με τα λερά μαγνάδια του και τις βαρειές καδένες.
Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Από τον κάμπο ανεβαίνει μία μυριόστομη κραυγή ανθρώπων πνευστιώντων.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να χαρής και να μας σώσης».
Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Όμως δεν νοιάζεται καθόλου για όλου του κάτω κόσμου την βοή και την αντάρα. Στέκει στητός στα πόδια του, και όλο μυρίζει τον αέρα, σηκώνοντας τα χείλη του σαν σε στιγμές οχείας.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να ευφρανθής και να μας σώσης. Θα σε λατρέψουμε ως Θεό. Θα κτίσουμε ναούς για σένα. Θάσαι ο τράγος ο χρυσός! Και ακόμη θα σου προσφέρουμε πλούσια ταγή και όλα τα πιο ακριβά μανάρια μας… Για δες!»
Και λέγοντας οι άνθρωποι του κάμπου έσπρωχναν προς το βουνό ένα κοπάδι από μικρές κατσίκες σπάνιες, από ράτσα.
Ο Αίγαγρος στέκει ακίνητος και οσμίζεται ακόμη τον αέρα. Έπειτα, ξαφνικά, υψώνει το κεφάλι του και αφήνει μέγα βέλασμα, που αντηχεί επάνω και πέρα απ’ τα φαράγγια σαν γέλιο λαγαρό, και μονομιάς, με πήδημα γοργό, σαν βέλος θεόρατο ή σαν διάττων, ακόμη πιιο ψηλά πετιέται.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε! Γιατί να σου φαντάξουν τα λόγια του κάμπου και οι φωνές του; Γιατί να προτιμήσης του κάμπου τα κατσίκια; Έχεις ό,τι χρειάζεσαι εδώ και για βοσκή και για οχείες και κάτι παρά πάνω, κάτι που, μα τον Θεό, δεν ήκμασε ποτέ κάτω στους κάμπους – έχεις εδώ την Λευτεριά!
Τα κρύσταλλα που μαζώχθηκαν και φτιάξαν τον Κρυστάλλη, ο Διονύσιος Σολωμός ο Μουσηγέτης, ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και πρωτοψάλτης Κάλβος, ο Περικλής Γιαννόπουλος που ελληνικά τα ήθελε όλα κ’ έκρυβε μέσα του, βαθιά, μια φλογερή ψυχή Σαβοναρόλα, ο μέγας ταγός ο Δελφικός, ο Αρχάγγελος Σικελιανός που έπλασε το Πάσχα των Ελλήνων και ανάστησε (Πάσχα και αυτό) τον Πάνα, ο εκ του Ευξείνου ποιητής ο Βάρναλης ο Κώστας , αι βάτοι αι φλεγόμεναι, ο Νίκος Εγγονόπουλος και ο Νικήτας Ράντος, ο Οδυσσεύς Ελύτης, που την ψυχή του βάφτισε στα ιωνικά νερά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ο εκ Λευκάδος ποιητής, αυγερινός και αποσπερίτης, ο Νάνος Βαλαωρίτης, αυτοί και λίγοι άλλοι, αυτοί που πήραν τα βουνά, να μην τους φάη ο κάμπος, δοξολογούν τον οίστρο σου και το πυκνό σου σπέρμα, γιε του Πανός και μιας ζαρκάδας Αφροδίτης.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν αγαπάς τους κάμπους ! Τι να τους κάνης: Ο ήλιος εδώ, κάθε πρωί, σηκώνεται ανάμεσα στα κέρατά σου! Στα μάτια σου λάμπουν οι αστραπές του Ιεχωβά και ο ίμερος ο άσβηστος του Δία, κάθε φορά που σπέρνεις εδώ, στα θηλυκά σου, την ένδοξη και απέθαντη γενιά σου!
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν θα πας στους κάμπους! Γεια και χαρά σου, που πατάς τα νυχοπόδαρά σου στων απορρώγων κορυφών τα πιο υψηλά Ωσαννά!
Είπα και ελάλησα, Αίγαγρε, και αμαρτίαν ουκ έχω.
2 σχόλια:
Και τούτο άλλο μα καλό, θαρρώ, είναι...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 8/1/10
"Οι μέχρι τώρα έρευνες πάνω στη συμπεριφορά των δελφινιών έχουν δείξει ότι αυτή είναι παρόμοια με την ανθρώπινη, όσον αφορά ιδίως την επικοινωνία, και υπέρτερη γενικά των χιμπατζήδων.
Το συμπέρασμα αυτό υποστηρίζεται και από την ανατομική έρευνα που δείχνει ότι ο εγκέφαλος του δελφινιού έχει πολλά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την ανώτερη νοημοσύνη.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όπως αναφέρουν οι «Τάιμς του Λονδίνου», είναι ηθικά απαράδεκτο να κρατούνται τόσο έξυπνα πλάσματα φυλακισμένα σε ενυδρεία ψυχαγωγικών πάρκων ή να φονεύονται σκοπίμως για τροφή ή κατά λάθος από τους ψαράδες.
«Πολλοί εγκέφαλοι δελφινιών είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς μας και, αναλογικά με το μέγεθος του σώματός τους, έρχονται δεύτεροι μετά τους ανθρώπινους εγκεφάλους», δήλωσε η ζωολόγος Λόρι Μαρίνο του πανεπιστημίου Έμορι της Ατλάντα των ΗΠΑ.
Η αμερικανίδα ερευνήτρια έχει μέσω μαγνητικών τομογραφιών «χαρτογραφήσει» τους εγκεφάλους των δελφινιών και τους έχει συγκρίνει με αυτούς των άλλων πρωτευόντων (ανθρώπων και πιθήκων), αποκαλύπτοντας ότι τα δελφίνια έχουν εντυπωσιακά μεγάλη αναλογία νεοφλοιού, του εξελικτικά πιο σύγχρονου και προχωρημένου τμήματος του εγκεφάλου, στο οποίο εδράζονται οι ανώτερες νοητικές λειτουργίες.
«Η νευροανατομία υποδηλώνει μια ψυχολογική συνέχεια ανάμεσα στους ανθρώπους και τα δελφίνια, πράγμα που δεν μπορεί παρά να έχει σημαντικές συνέπειες για την ηθική των σχέσεων ανθρώπων-δελφινιών», πρόσθεσε.
Εδώ και χρόνια τα δελφίνια είχαν θεωρηθεί τα εξυπνότερα ζώα μετά τον άνθρωπο, όμως ορισμένοι επιστήμονες πρόσφατα τα υποβίβασαν κάτω από τους χιμπατζήδες, καθώς μερικές έρευνες έδειξαν ότι οι εξυπνότεροι πίθηκοι μπορούν να φτάσουν τη νοημοσύνη τρίχρονων παιδιών.
Πιο πρόσφατα όμως, νέες συμπεριφορικές μελέτες ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι τα δελφίνια ξεπερνάνε τους χιμπατζήδες σε εξυπνάδα και μάλιστα υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά τα δελφίνια έχουν ξεχωριστές προσωπικότητες, ισχυρή αίσθηση του εαυτού τους, ενώ μπορούν να σκεφτούν ακόμα και για το μέλλον.
Επιπλέον, αποδείχτηκε ότι το ένα δελφίνι μαθαίνει από το άλλο νέες μορφές συμπεριφοράς, ένα σημείο-κλειδί για την εμφάνιση «πολιτισμού». Η Νταϊάνα Ράις, καθηγήτρια ψυχολογίας του κολεγίου Χάντερ του πανεπιστημίου της Ν.Υόρκης, έδειξε ότι τα δελφίνια μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να τον χρησιμοποιήσουν για να δουν διάφορα μέρη του σώματός τους. Επίσης αποκάλυψε ότι τα δελφίνια μπορούν να μάθουν μια συμβολική γλώσσα.
Άλλες έρευνες έδειξαν ότι τα δελφίνια μπορούν να λύσουν δύσκολα προβλήματα, ενώ όσα ζουν ελεύθερα στη θάλασσα, μπορούν να συνεργαστούν με τρόπους που υποδηλώνουν πολύπλοκες κοινωνικές δομές και υψηλού επιπέδου συναισθηματικές αντιδράσεις.
Οι Μαρίνο και Ράις θα παρουσιάσουν τα νέα ευρήματά τους σε μια επιστημονική συνδιάσκεψη στην Καλιφόρνια τον επόμενο μήνα και αναμένεται να καλέσουν την επιστημονική κοινότητα να αναγνωρίσει ως ανήθικη την κακομεταχείριση των δελφινιών.
Στη συνδιάσκεψη θα συμμετάσχει και ο Τόμας Γουάιτ, καθηγητής ηθικής στο πανεπιστήμιο Λογιόλα του Λος Άντζελες, που έχει ήδη σε επιστημονικές εργασίες του υποστηρίξει ότι τα δελφίνια πρέπει να έχουν δικαιώματα και ο οποίος δήλωσε ότι «μετά και τις νέες επιστημονικές έρευνες, τα δελφίνια πρέπει να θεωρηθούν ως μη ανθρώπινα πρόσωπα, που δικαιούνται να έχουν την ηθική υπόσταση ατόμων».
Ακούστε κι αυτό, καλό είναι...
"Ολα μπερδεύονται γλυκά
Διαβάζουμε την είδηση: Αθωώνονται κατηγορούμενοι για το φόνο 17χρονου Αλβανού το 2006 και θυμόμαστε τι γράφαμε τότε (Ιανουάριο του 06) στα Νέα.
Αλβανός Edison Jahai. 17 ετών. Έχασε τη ζωή του ξημερώματα Πρωτοχρονιάς στο Ρέθυμνο, όταν εφαρμόστηκε ο νόμος του Λυντς από ομάδα εφτά Ελλήνων. Πολιτικοί φορείς και παράγοντες της τοπικής κοινωνίας απέρριψαν κάθε υποψία ρατσιστικής χροιάς του εγκλήματος.
Οφείλουμε να μιλήσουμε ανοιχτά για τη σχέση των Ελλήνων με τους Αλβανούς, μια σχέση δύσκολη. Δεν είναι σαν τους υπόλοιπους μετανάστες. Ο ρατσισμός μας εκδηλώνεται οξύτερα προς αυτούς. Είναι πολλοί για τα μέτρα ή τα γούστα μας. Είναι γείτονες. Ζούσαν και παλιότερα εδώ. Οι πρόγονοί τους πολέμησαν δίπλα στους δικούς μας. Μετά άλλοι πόλεμοι μας χώρισαν. Εκείνοι έμειναν πίσω, δεκαετίες ολόκληρες, και τώρα ήρθαν να μας θυμίσουν τον χτεσινό εαυτό μας, τον μεταπολεμικό, τον μίζερο, τον μετανάστη. Στα μάτια τους βλέπουμε αυτό που δε θέλουμε να είμαστε. Ήρθαν για να μείνουν, αγοράζουν, χτίζουν, σπουδάζουν τα παιδιά τους. Ενσωματώνονται, αλλά ταυτόχρονα μοιάζουν να κρατάνε ανέγγιχτη τη δική τους ορεινή σκληράδα. Μας φοβίζουν. Έπαψαν γρήγορα να παρακαλάνε και θυμώνουμε.
Στο πρώτο τους κύμα ξεβράστηκαν και πολλοί παράνομοι. Τα σκληρά εγκλήματα εκείνων των πρώτων ετών και η ανεκδιήγητη προβολή τους από τα ΜΜΕ σημάδεψαν τη σχέση μας. Η σκληρή παραβατικότητα πέρασε, η συμβολοποιημένη ταύτιση Αλβανός-ληστής έμεινε. Η χημεία δύσκολη, βγάζουμε κι οι δυο των κακό εαυτό μας. Αποκτήσαμε ήδη κι εμείς κι εκείνοι τους σύγχρονους μύθους της συμβίωσής μας. Είτε τους διηγούμαστε θυμωμένοι είτε τους κρύβουμε από ντροπή, οι μύθοι μας είναι εκεί. Ο πειρατής των λεωφορείων, ο αριστούχος μη-σημαιοφόρος, ο κυνηγημένος που πυροβολείται στο μπλόκο, ο ντόπιος νοικοκύρης που τους έδωσε δουλειά κι αυτοί τον σκότωσαν, ο εργοδότης που όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής τούς κατέδωσε στην αστυνομία για να απελαθούν.
Οφείλουμε να μιλήσουμε ανοιχτά για τη σχέση μας με τους Αλβανούς. Για τον εθνικισμό που ευδοκιμεί και στις δύο πλευρές των συνόρων. Η Μεγάλη Αλβανία τους, το όραμα της εδαφικής τους επέκτασης, είναι η άλλη εκδοχή της δικής μας Μεγάλης Ελλάδας, του νεοαποικισμού που θέλει την Ελλάδα περιφερειακό οικονομικό κέντρο και τους γειτονικούς λαούς φτηνά εργατικά χέρια. Και οι μεν και οι δε δυσφορούμε στο άκουσμα του απέναντι εθνικισμού αλλά δε βλέπουμε τον δικό μας.
Αν είμαστε λοιπόν ειλικρινείς, πρέπει να πάμε πέρα από την απλή καταδίκη του ρατσιστικού εγκλήματος στο Ρέθυμνο. Δεδομένος και ο αντιρατσισμός και η αλληλεγγύη μας. Όμως ο αντιρατσιστικός μας λόγος οφείλει να μην είναι ξύλινος, αλλιώς πάντα θα έχει μεγαλύτερη απήχηση ο κυνισμός του Ν. Κακαουνάκη μετά το φόνο του Edison: κακό αυτό που έγινε, αλλά να μάθουν κι οι Αλβανοί να προσέχουν γιατί πολύ κουνιούνται τελευταία…"
Του Κωστή Παπαϊωάννου http://antiphono.wordpress.com/
Δημοσίευση σχολίου