Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Η ΓΕΩΘΕΡΜΙΑ ΥΨΗΛΗΣ ΕΝΘΑΛΠΙΑΣ ΣΤΗ ΜΗΛΟ

..................................... Γράφει ο Πέτρος Παπαγεωργίου


Ευτυχώς που το ζήτημα μπαίνει με μια επαναλαμβανόμενα διατυπούμενη προϋπόθεση:

Ότι «η γεωθερμία θα προχωρήσει μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του λαού της Μήλου».

Αν και η τόση αυτοπεποίθηση παραξενεύει , εμείς, σαν καλός και ώριμος λαός, οφείλουμε να μελετηθούμε και να αποκτήσουμε μία γνώμη. Θετική ή αρνητική. Πάντως μία γνώμη υπεύθυνη, στηριγμένη σε πραγματική σύγχρονη γνώση κι όχι σε προκαταλήψεις και σε φαντάσματα του παρελθόντος. Γι αυτό συνάξεις σαν και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ της 20. 10. 08, που έχουν χαρακτήρα γενικής ενημέρωσης επί του θέματος και όχι πραγμάτευσης κάποιας συγκεκριμένης πρότασης, που άλλωστε δεν έχει γνωστοποιηθεί επίσημα ακόμη, έχουν αξία γιατί κάτι μας μαθαίνουν, λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμο – θα δείξει - για φτιάξουμε γνώμη.

Αυτά που θέλουμε να μάθουμε είναι οι αντικειμενικές και υπεύθυνες απαντήσεις στα ερωτήματα που μας τυραννούν σχετικά με το θέμα.


Υπάρχουν τρεις διαδοχικές δέσμες ερωτημάτων:

Πρώτη δέσμη:

Είναι σε θέση η διατιθέμενη σήμερα τεχνογνωσία και τεχνολογία να εγγυηθεί μια απόλυτα ελεγχόμενη διαχείριση του γεωθερμικού υγρού, τιθασευμένου και χωρίς καθόλου παρενέργειες; (βλαπτικά αέρια, καθιζήσεις, σεισμογένεια κλπ). Και αυτό όχι γενικά, αλλά για το συγκεκριμένο πεδίο, το συγκεκριμένο υδροθερμικό υλικό της Μήλου με τα συστατικά του και τις ιδιομορφίες του, καθώς επίσης όχι για μια σχετικά μικρή εγκατάσταση αλλά κλίμακας μεταξύ 100 και 200 μεγαβάτ; Πώς θα εξασφαλισθεί ότι δεν θα γίνει το νησί πεδίο δοκιμών των σχετικών τεχνολογιών κατά την πολυετή σταδιακή διαδικασία – βλέπε περιπέτεια – ανάπτυξης του όλου σχεδίου κι οι κάτοικοί του τα πειραματόζωα για την βαθμιαία απόκτηση της απαιτούμενης τεχνογνωσίας και πείρας; Πως θα ασφαλισθεί το εγχείρημα για ζημιές προς τρίτους; Και πάμπολλα άλλα συναφή ερωτήματα.

Εάν υποθέσουμε ότι όλα αυτά μπορούν να απαντηθούν με έναν πειστικά ικανοποιητικό τρόπο, τότε περνάμε στη δεύτερη δέσμη ερωτημάτων.

Δεύτερη δέσμη:

Έστω ότι παράγεται όλη αυτή η ηλεκτρική ενέργεια – υπερδεκαπλάσια της κλίμακας των αναγκών του νησιού. Χρειαζόμαστε 10 μεγαβάτ, θα έχουμε 120 ως 200. Τι θα την κάνουμε; Θα μπαίνει σ’ ένα καλώδιο να φεύγει για τις άλλες Κυκλάδες ή θα γίνει, εδώ, πόλος έλξης ενεργοβόρων βιομηχανιών και λοιπών ρυπαινουσών δραστηριοτήτων, μετατρέποντας τον παράδεισό μας σε γκρίζα βιομηχανική περιοχή; Πώς θα προασφαλισθεί εξαρχής θεσμικά ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο; Τι δικαίωμα βέτο θα μας παρέχεται - μέσα σε μια θεσμική συμφωνία διαχείρισης στην οποία θα είναι απαραίτητο να συμμετέχει η Μήλος – για την αποτροπή επιβολής απαράδεκτων για την τοπική ανάπτυξη σχεδίων και εξελίξεων στο μέλλον; Πρέπει να προβλέψουμε και να δεσμεύσουμε εξ αρχής. Τώρα, που θέλουν τη συναίνεσή μας.

Εάν υποθέσουμε ότι και αυτά μπορούν να απαντηθούν με έναν πειστικά ικανοποιητικό τρόπο, τότε περνάμε στην τρίτη δέσμη ερωτημάτων.

Τρίτη δέσμη:

Και γιατί να θελήσουμε να γίνουν όλα αυτά; Απλά από υποχρέωση συμμετοχής στις ανάγκες της χώρας για ενεργειακή διαφοροποίηση προς τις ανανεώσιμες πηγές; Δε σφάξανε. Είμαστε αρκετά θυμωμένοι με την κεντρική διοίκηση – χωρίς πλοία, χωρίς αεροδρόμιο, χωρίς, χωρίς, χωρίς….- για να αισθανόμαστε ότι χρωστάμε. Άρα η Τρίτη δέσμη ερωτημάτων συμποσούται στο : Τι έχουμε να κερδίσουμε; Κι αν δεν πάθουμε κάτι χοντρό, η ύπαρξη της τεράστιας εγκατάστασης θα επηρεάζει καταλυτικά την αισθητική, τον χαρακτήρα και τον χαρακτηρισμό του νησιού μας! Ποια θα είναι τα αντισταθμιστικά οφέλη; Χειροπιαστά, όχι αοριστολογική αναφορά σε ποικίλες δυνατότητες. Πώς συγκεκριμένα το εγχείρημα αυτό θα παράσχει ένα μέλλον καλύτερο από το υφιστάμενο παρόν, για όλους και για τον καθένα, ώστε να το προτιμήσουμε;


Οι παραπάνω τρεις δέσμες ερωτημάτων πρέπει να απαντηθούν όλες πειστικά και απολύτως ικανοποιητικά από όποιους θα ήθελαν να μετακινήσουν τους Μηλιούς από την αρνητική τους προδιάθεση και τη δυσπιστία για τη Γεωθερμία Υψηλής Ενθαλπίας. Και οι απαντήσεις αυτές πρέπει να σεβαστούν δυο πολύ καίρια σημεία:


Πρώτον:

Δε μπορεί να είναι προφορικές, σε καφενειακού τύπου συνάξεις, όπου μόνο το μπάχαλο κι ο λαϊκισμός θα επικρατούν. Οφείλουν να έχουν τη μορφή έντυπων σοβαρών μελετών – τεχνικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών, κοινωνικών κλ –όπως γίνεται άλλωστε για κάθε σοβαρό έργο - που θα συναποτελούν μια υπεύθυνη και δεσμευτική ολοκληρωμένη έντυπη πρόταση που θα κατατεθεί από τους φορείς του εγχειρήματος και θα μελετηθεί σοβαρά από τους φορείς της Μήλου ώστε να αποτελέσει τη βάση για μια σοβαρή διαπραγμάτευση κι όχι για μία χάβρα. Είναι ό μόνος δρόμος συνομιλίας. Αλλιώς: αδιέξοδο από χέρι.

Δεύτερον:

Θα πρέπει να μιλάμε μόνο με βάση το τελικό μέγεθος του έργου και όχι για το πρώτο ή δεύτερο βήμα του. Θα πρέπει να ξέρουμε τι θα μας συμβαίνει τελικά, γιατί μόνο με τη γνώση της τελικής οριστικής κατάστασης θα είναι σωστό να κάνουμε την επιλογή μας. Έτσι δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει καν να συζητήσουμε ενδεχόμενη πρόταση που θα περιορίζεται μόνο σε κάποια αρχική μικρή – πιλοτική - μονάδα και για μετά στο βλέποντας και κάνοντας. Θα ήταν άκρως απατηλό. Δεν θα πρέπει να συγκατανεύσουμε στο άνοιγμα αυτής της πόρτας χωρίς να έχουμε μια πλήρη γνώση και επίγνωση όλου του δρόμου που επιφυλάσσεται από πίσω της.


Νομίζω ότι τα παραπάνω συνιστούν τα κομβικά σημεία ενός δρόμου προσέγγισης του θέματος της Γεωθερμίας Υψηλής Ενθαλπίας στη Μήλο τόσο για τους ενδεχόμενους εγχειρηματίες όσο και για τον λαό της Μήλου, του οποίου η γνώμη θα κρίνει την τύχη του εγχειρήματος.

Και, για να επανέλθουμε στο σημείο που αρχίσαμε, σε αυτήν την παράξενα αισιόδοξη δήλωση ότι «η γεωθερμία θα προχωρήσει μόνο με τη "σύμφωνη γνώμη" του λαού της Μήλου»: Τι σκέψεις αλήθεια σας γεννά η ιδέα, που έπεσε από πλευράς Δήμου περί το τέλος της σύναξης, ότι δηλαδή θα μπορούσε να εκφρασθεί η γνώμη αυτή του λαού μέσα από ένα δημοψήφισμα; Δεν νομίζετε ότι θα πρόκειται για μια μεθόδευση που αφενός θα επέτρεπε στην τοπική αυτοδιοίκηση να "νίψει τας χείρας της" και να αντιπαρέλθει την ευθύνη μιας στιβαρής απόφασης, και που αφετέρου θα έδινε στους εγχειρηματίες ένα προφανές αβαντάζ για τη "σύμφωνη γνώμη", οφειλόμενο στις ειδικές εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στο νησί;

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το ότι η κοινοπραξία της γεωθερμίας θέτει σαν προυπόθεση την κοινωνική συναίνεση είναι κάτι εντυπωσιακό και δεν θα πρέπει να το περνάμε στα "ψιλά". Δηλαδή αν δεν το έθετε, τότε τί θα λέγαμε;
Γιά τη δεύτερη δέσμη ερωτημάτων πυο σημείωσα: Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω το θεσμικό καθεστώς επιβάλει το ρεύμα να πωλείται αποκλειστικά στη ΔΕΗ, που έχει και το αποκλειστικό προνόμιο τιμολόγησής του. Φθηνότερο ρεύμα από αυτό που ήδη πουλά η ΔΕΗ (και γιαυτό και "μπαίνει μέσα" χοντρά), αποκλείεται να υπάρξει. Από εκεί και πέρα γιά ποιό λόγο να εγκατασταθεί μιά βιομηχανία γιά παραγωγή στη Μήλο; Δεν υπάρχει στη Μήλο κανένα απολύτως συγκριτικό πλεονέκτημα γιά καμμιά βιομηχανία. Προφανώς, η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας σε κλίμακα 100-200 μεγαβάτ προυποθέτει τη σύνδεση του νησιού μας με καλώδιο με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτό όμως δεν το καθορίζει η κοινοπραξία της γεωθερμίας, αλλά η ΔΕΗ και το κράτος και επομένως είναι λογικά αναμενόμενο η κοινοπραξία να αδυνατεί να πεί κάτι πιό συγκεκριμένο.
Από εκεί και πέρα φίλε Πέτρο, λυπάμαι αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τί προτείνεις. Υποθέτω αφήνεις να εννοηθεί ότι αν η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, ακόμη και σε μεγάλη κλίμακα, τεκμηριωμένα είναι ασφαλής και υπάρξουν και καλά "αντισταθμιστικά οφέλη", απαντάμε θετικά στη γεωθερμία. ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΑΥΤΟ.
Τέλος, αν και δεν συμφωνώ με το δημοψήφισμα, δεν με βρίσκει και σύμφωνο η "πονηρή" κριτική/αντιπολίτευση στο Δήμο. Είδαμε και με τί ασχολούνται οι Φίλοι του Βουνού, δεν χρειάζεται να δίνουμε την εντύπωση ότι αρχίζουμε από τώρα προεκλογικό αγώνα γιά τις δημοτικές εκλογές.

"Αντιρρησίας"

Ανώνυμος είπε...

ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ…
Α. Οι διαβεβαιώσεις που ζητά ο κ. Παπαγεωργίου, καμιά από τις αυτές, δεν πρόκειται, και δεν μπορεί (και κατά περίπτωση δεν πρέπει) να δοθεί με τη βεβαιότητα που αυτός απαιτεί:
1. Όσον αφορά την πρώτη δέσμη, μια κατηγορηματική πρόβλεψη για τα 100-200MW, αγγίζει επικίνδυνα τα όρια του αντιεπιστημονικού. Αν δοθεί, προσωπικά θα την εκλάμβανα ως άκρως ύποπτη.
2. Δεύτερη δέσμη: Δεν νομίζω ότι ο όρος ‘’θεσμική συμφωνία διαχείρισης’’ μπορεί να σημαίνει κάτι πραγματικά δεσμευτικό. Οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί να καταγγελθεί. Άσε που και ως όρος είναι μάλλον αδόκιμος. Εδώ το πράγμα είναι απλό: Συμφωνία ύπαρξης χωροταξικού που να τακτοποιεί μια για πάντα το είδος και τα όρια χρήσης γης. Γι’ αυτό μια αρχική πιλοτική μονάδα που θα δώσει χρόνο για κάτι τέτοιο είναι εκ των ων ουκ άνευ για όλους. Και με την υπάρχουσα μονάδα σε ετοιμότητα φυσικά!
3. Τρίτη δέσμη: Στο σύνολό της και στα επιμέρους της, δε μπορώ να την καταλάβω. Κατ’ αρχάς, ως ερώτημα, δεν αφορά τους επενδυτές αλλά τη ‘’μεταξύ μας’’ συζήτηση και έχει τεθεί από την πρώτη στιγμή. Αν είναι, λοιπόν να ασχοληθούμε μ’ αυτό καλύτερα να καταθέσουμε ιδέες αντί να επανερχόμαστε (αυτιστικά, θα έλεγα) στο ερώτημα αυτό καθαυτό. Ύστερα, η αντιμετώπιση των ΑΠΕ ως αναγκών κάποιου ‘’τρίτου και μακρινού’’ από κάποιους ‘’θυμωμένους’’ αν δεν είναι λάθος διατυπωμένη είναι, βαθύτατα λαθεμένη: Οι ΑΠΕ είναι ανάγκη του πλανήτη ολόκληρου και άρα και δική μας, δεν είναι η περίπτωση να βάλουμε, σ’ αυτό ειδικά το σημείο, τον θυμό μας και μάλιστα με τέτοιους όρους (‘’δε σφάξανε’’)!

Β. Φοβάμαι ότι και τα ‘’σημεία’’ για τα οποία απαιτεί σεβασμό ο κ. Π. αφορούν ‘’εμάς’’ και όχι εκείνους.
Το ‘’Πρώτον’’: Το καφενείο είναι χώρος πολύ δημιουργικού διαλόγου γιατί εκεί ο διάλογος γίνεται ελεύθερα, τα πάντα ζυμώνονται ‘’στη βάση’’. Δηλαδή και από εκείνους που δεν τα καταφέρνουν να φτάσουν στα μικρόφωνα των ‘’επίσημων και σημαντικών συναντήσεων’’. Φυσικά, ότι και να πούμε και να γράψουμε δεν μπορούμε (ευτυχώς!!!) να τον αποτρέψουμε. Αν δεν είμαστε αλαζόνες, ας μη γινόμαστε γραφικοί. Η σοβαρότητα των επενδυτών δεν επιτυγχάνεται με δικά μας αιτήματα προς αυτούς αλλά ελέγχεται με μέτρο τη δική μας σοβαρότητα: Πώς και πόσο θα συνθέσουμε τα πάντα (από τις συζητήσεις στο καφενείο μέχρι τις επιστημονικές συνεισφορές) σε ένα τελικό ‘’λόγο’’ που δε θα σηκώνει… αστεία.
Το ‘’Δεύτερο’’: Αντίθετα, πιστεύω ότι η στόχευση κατευθείαν στο τελικό είναι αντικειμενικά (επιστημονικά, οικονομικά, διαχειριστικά) λαθεμένη. Η βήμα-βήμα και ελεγχόμενη εκμετάλλευση πιστεύω ότι δίνει σε όλους χώρο και χρόνο. Και κυρίως σ’ εμάς χρόνο για δημιουργία θεσμικού περιβάλλοντος (χωροταξικό και πάλι χωροταξικό!!!) που δεν θα χρειάζεται καμιά συμφωνία κανενός ‘’Κυρίου’’. Είτε ‘’δικού τους’’ είτε ‘’δικού μας’’…

Το δημοψήφισμα, τέλος, θέτει σαφώς το ουσιαστικό, δικό μας, πρόβλημα: Επανέρχομαι και επιμένω ότι το θέμα-πρόβλημα ΞΕΠΕΡΝΑ επί της ουσίας τις δυνατότητες και τις αρμοδιότητες του Δήμου. Πρέπει να απαιτήσουμε-σχεδιάσουμε τρόπο ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ για όλο το ‘’πακέτο’’. Και το ‘’πακέτο’’ αφορά τόσο την προστασία μας όσο και ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ.

Ανώνυμος είπε...

Αυτός ο θυμός με την "Κεντρική Διοίκηση" μου θυμίζει το μικρό παιδί που δεν του έκαναν κάποια χατίρια οι γονείς του και μετά γιά να διαβάσει τα μαθήματά του ζητάει γλυφιτζούρι. Με αυτό το σκεπτικό καμμιά τοπική κοινωνία της Ελλάδος δεν πρέπει να δεχθεί π.χ. ΧΥΤΑ ή βιολογικό καθαρισμό και άντε να το σκεφθεί μόνον αν έχει πολύ καλά "αντισταθμιστικά οφέλη".
Δίνουμε την εντύπωση πως εμείς εδώ στη Μήλο ανήκουμε σε άλλη χώρα ή σε άλλο πλανήτη και γράφουμε "θυμωμένοι" στα παλιά μας τα παπούτσια το θέμα παραγωγής ενέργειας. Δηλ. προτιμάμε η καλή μας η ΔΕΗ να καίει λιγνίτη, λιθάνθρακα και μαζούτ. Αγνοούμε επιδεικτικά ότι η γεωθερμία αποτελεί εθνικό πόρο και ούτε που μας νοιάζει το πώς θα παράγουμε ενέργεια με βιώσιμο τρόπο, αρκεί να έχουμε "αντισταθμιστικά οφέλη", δηλ. να κερδίσει η πάρτη μας.
Συγγνώμη, αλλά το θέμα της γεωθερμίας δεν μπορεί να προσεγγισθεί με τέτοια νοοτροπία και λογική.

Μηλίων διάλογοι είπε...

Αν δεν υπήρχε θυμός με όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν, τότε θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα υγείας της κοινωνίας.
Με την ίδια αδιάφορη στάση που αντιμετωπίζει τα γνωστά θέματα της Μήλου (και όχι μόνο βέβαια), το κράτος αντιμετωπίζει και την υπόθεση της εκμετάλλευσης της γεωθερμίας, με μόνη τη διαφορά που εδώ ξεπερνά τα όριά του, αφού παραχωρεί την άσκηση πολιτικής σε μια εταιρία.
Είναι γνωστό ότι υπάρχει πρόβλημα σε ένα κοινωνικό σύνολο και αντί να ερευνήσει, κατανοήσει, εξηγήσει, προτείνει, πείσει και συνεγείρει, αντί να ασκήσει πολιτική δηλαδή, παραχωρεί σε μια εταιρία (πχ S&B)την άσκηση της πολιτικής ώστε μέσω της δύναμης πίεσης που έχει η εταιρεία από τις υπόλοιπες δραστηριότητες της να αντιμετωπίσει τον εχθρό λαό.
Αυτή η στάση, οργή ,τελικά θα προκαλέσει.
Η περίπτωση της γεωθερμίας και βέβαια απαιτεί νηφάλια αντιμετώπιση, προσεκτική και μελετημένη προσέγγιση ισορροπημένη ανάμεσα σ το γενικό όφελος και στο τοπικό πρόβλημα.
Άσκηση σοβαρής πολιτικής και κατάκτηση της εμπιστοσύνης και όχι παραχωρητήρια κέρδους.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ φίλε "ΜΔ",
Εψαξα να δώ τη δική σου άποψη γιά τη γεωθερμία και υποθέτω ότι έχει καταγραφεί στο "Ευθύνες και ευκαιρίες" της 19/8. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να διακρίνω σε τί αυτή διαφέρει ουσιαστικά από τις απόψεις περί "ανταποδοτικού οφέλους" και επίλυσης όλων των προβλημάτων που μας ταλανίζουν (προτάσσοντας σαν διαπραγματευτικό όπλο τη γεωθερμία). Απόψεις που διατυπώθηκαν και από τον καθ' όλα συμπαθή Παπαγεωργίου ή την "Καυτή Πατάτα" άλλου συμπολίτη, απηχώντας προφανώς το "θυμό" τους.
Κατανοητή λοιπόν η εξήγηση του "θυμού", αλλά να γίνει εξίσου κατανοητό, ότι "θυμωμένοι" δεν μπορούμε να προσεγγίζουμε ένα θέμα σαν τη γεωθερμία.
Ετσι, δεν θα μπορέσουμε να διακρίνουμε ότι τελικά, η ανάθεση της αξιοποίησης της γεωθερμίας στην κοινοπραξία είναι "πολιτική" επιλογή τού κράτους. Πλανόμαστε αν νομίζουμε ότι το κράτος δεν ασκεί εδώ πολιτική (μιά χαρά την ασκεί την πολιτική του). Σε τελευταία ανάλυση το θέμα δεν είναι τί κάνει (ή τί δεν κάνει) το κράτος, αλλά τι άποψη έχουμε και τί κάνουμε ΕΜΕΙΣ.

Ανώνυμος είπε...

Ασχετο αλλά ελπίζω στον σωστό "τόπο". Μια ερώτηση στον κ. Γιώργο Μάλλη: Τί συνδέει τον "Ομιλο βουνού και θάλασσας Μήλου" με τον ΟΜΟΤΙΤΛΟ όμιλο Βούλας, με τον οποίον μάλιστα μοιράζεστε τα ΙΔΙΑ ΣΗΜΑΤΑ(του Ομίλου και του "Friends of Nature"?

Ανώνυμος είπε...

Σε απάντηση του συμπολίτη που ρωτά για τον Όμιλο Φίλων Βουνού και Θάλασσας Μήλου ενημερώνω ότι ο Όμιλος όπως και ο Όμιλος Φίλων Βουνού και Θάλασσας Αττικής και άλλοι 36 σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα συναποτελούν ως μέλη το Δίκτυο Friends of Nature(Φίλοι της Φύσης) στην Ελλάδα που είχε το πρώτο του συνέδριο πριν δύο βδομάδες στην Κάλυμνο.(Στο Διοικητικό του συμβούλιο εκλέχτηκα και εγώ σαν γραμματέας )Το ελληνικό δίκτυο είναι μέλος του πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου δικτύου των Friends of Nature που δραστηριοποιείται σε 37 χώρες και συμμετέχουν 3000 τοπικοί σύλλογοι με 600.000 μέλη. Η προσπάθεια είναι πολύ παλιά στην Ευρώπη (μία από τις 10 μεγάλες οικολογικές οργανώσεις (Green 10)και στα πρώτα της βήματα στην Ελλάδα. Δεν έχει μόνο χαρακτήρα φυσιολατρικό και άθλησης στη φύση αλλά κυρίως οικολογικό συνδέοντας άμεσα τα οποιαδήποτε προβλήματα στο φυσικό περιβάλλον με το κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς που διαμορφώνει τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση στην κάθε κοινωνία και εποχή.Για περισσότερες πληροφορίες στις ιστοσελίδες www.omilosfi.gr , www.nfi.at.Σύντομα θα έχουμε και εμείς στην Μήλο τη δική μας.
Θα συμφωνήσω επίσης και με τον άλλο ανώνυμο συμπολίτη. Δεν με βρίσκει και μένα σύμφωνο η "πονηρή αντιπολίτευση" στο Δήμο. Ο βίος και πολιτεία μου όλα αυτά τα χρόνια είναι γνωστά στη Μήλο.Ο Όμιλος Φίλων Βουνού και Θάλασσας Μήλου δεν έχει ούτε πρόκειται να έχει καμιά σχέση με τα οποιαδήποτε παιχνίδια για τις δημοτικές εκλογές. Άλλη πολιτική για την επίλυση των προβλημάτων του τόπου μας κάνει.Την διακυρήσει και την διεκδικεί δημόσια χωρίς καμιά υστεροβουλία.
Φιλικά
Γιώργος Μάλλης

Ανώνυμος είπε...

Χρ'ησιμη η τοποθέτηση του κ. Μάλλη.
Ελπίζουμε και ειλικρινής

Ανώνυμος είπε...

Είδομεν...Επειδή σε τελευταία ανάλυση ο καθείς κρίνεται από τα έργα του, αναμένουμε από τους Φίλους του Βουνού δείγματα πράξης (και όχι μόνο γραφής και λόγου). Η μέχρι τώρα παρουσία τους πάντως μάλλον μονομέρεια δείχνει στην αντιμετώπιση των "περιβαλλοντικών" θεμάτων. Και γιά την επιλογή τους (επιλέγονται και αναμασώνται αμφιλεγόμενα και τρανταχτά επικοινωνιακά θέματα, βλ. Τσιγκράδο, αλλά ούτε κουβέντα γιά ΧΥΤΑ ή τουριστική "ρύπανση") και γιά την ανάλυση (πάλι μας φταίνε γιά όλα οι εταιρείες και το κέρδος, οι (τοπικοί) άρχοντες, το κράτος κλπ.

Κατά τα άλλα αρκούμαστε να παριστάνουμε τις αθώες περιστερές σχετικά με το περιβάλλον του νησιού μας. Εχει καταντήσει πιά βαρετή η θεώρηση ότι "οι πολλοί", η μεγάλη μάζα των πολιτών, συμπεριφέρονται μηχανιστικά σαν ενιαίο σύνολο και είναι πάντοτε εξ ορισμού αδύναμοι και άμοιροι ευθυνών, ενώ οι "λίγοι" είναι παντοτε οι "ισχυροί" και οι "κακοί" της ιστορίας.

"ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑΣ"

Η Μήλος είναι:
......Για το κράτος ένα νησί στα τόσα που δεν μπορεί να διαχειριστεί, και έτσι με ανακούφιση το παραδίδει στις εταιρίες για εκμετάλλευση, νίπτοντας τα αδέξια χέρια του
.....Για τις εταιρίες ιδανικός τόπος άντλησης κερδών, χωρίς ιδιαίτερες οχλήσεις
......Για εμάς που γεννηθήκαμε και φιλοδοξούμε και να πεθάνουμε εδώ, είναι ο κόσμος όλος και απαιτούμε να έχουμε τον πρώτο λόγο για το παρόν και το μέλλον του.
Ο διάλογος μας είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεράσουμε την απελπισία του αφόρητου ρεαλισμού που μας έχουν φορέσει και να ανιχνέσουμε τις δυνατότητες μας, τι θέλουμε για αύριο, ποια τα όπλα μας, ποιους πόρους και από που και πως θα τους απαιτήσουμε.
Απαιτείται δικό μας, προσαρμοσμένο σχέδιο ανάπτυξης, από την κοινωνία για την ίδια και δέσμευση από όλους μας.