ΜΝΗΜΕΙΑ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Στο λεύκωμα των εκδόσεων ΜΕΛΙΣΣΑ με τίτλο «ΟΡΥΧΕΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ» και υπότιτλο «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» (στην φωτογραφία το εξώφυλο /τα θειωρυχεία)το οποίο είναι βασισμένο σε έρευνα του ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΣΟΒΙΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει βέβαια η Μήλος.

Αφιερώνονται 34 σελίδες στα ορυχεία της Μήλου( η Σέριφος με 18 σελίδες είναι το αμέσως επόμενο νησί)και οι περισσότερες και πλέον εντυπωσιακές φωτογραφίες είναι από τη Μήλο.

Οι μελετητές και συγγραφείς του λευκώματος το θεωρούν συμβολή στην ανάδειξη της βιομηχανικής αρχαιολογίας στη Ελλάδα (αυτό λέει και ο υπότιτλος)και ελπίζουν «να διεγείρει το ενδιαφέρον ενός κοινού μεγαλύτερου από αυτό του κύκλου των ειδικών καθώς υποστηρίζει επίσης την ανάπτυξη μιας νέας μορφής τουρισμού που θα σέβεται το περιβάλλον και την ιστορία και θα ευαισθητοποιεί».

Είναι πρόκληση για όλους μας να υπάρξει μια κίνηση για την προστασία και ανάδειξη των νεώτερων μνημείων. Η σχετική κουβέντα δεν είναι πρωτάκουστη, σέρνεται χρόνια και ιδιαίτερα για κάποια συγκεκριμένα μνημεία πχ θειωρυχεία (σχετικό είναι και το http://miliondialogoi.blogspot.com/2008/04/blog-post.html). Ο δρόμος δεν είναι εύκολος και καθόλου σύντομος, αλλά αν δεν ξεκινήσουμε δεν θα υπάρξει και η πορεία.
Το χρωστάμε στον ιδρώτα, το αίμα, την υγεία ακόμα και τις ζωές τόσων προγόνων, αλλά και συγχρόνων μας που αναμετρήθηκαν με τη γη τους, τις αντοχές τους και στήριξαν το αναπτυξιακό οικοδόμημα, αλλά και την κερδοσκοπία μεγάλων και μικρών κεφαλαιούχων.

Το Βάνι , τα Θειωρυχεία, οι σκάλες φόρτωσης, αλλά και τα γερμανικά έργα κατοχής, ο φάρος της Ακραδιάς ρημάζουν κυρίως από την ανθρώπινη παρέμβαση και λιγότερο από τον χρόνο. Μια αντίρροπη παρέμβαση μας μπορεί καταρχήν να περισώσει και στη συνέχεια να αναδείξει αυτά τα μνημεία.