Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

Από την ειρωνεία στη δημιουργία

Aν άλλο νησί είχε την Ερημόμηλο θα την είχε αναδείξει
· σαν τον χώρο ελεύθερης εκτροφής του περήφανου αίγαγρου
· σαν πρότυπο χώρο οικολογικών μελετών
· σαν ιστορικό χώρο
· σαν χώρο μύθων και θρύλων
· σαν αρχαιολογικό χώρο
· σαν ανοικτό ενυδρείο
και θα προβληματιζόταν ή θα είχαν αποφασίσει οι φορείς και οι απλοί κάτοικοι,
· να σχεδιάσουν διαδρομές για περιπατητές
· ελεγχόμενο κυνήγι με το αζημίωτο
· δημιουργία υποδομών για την φυσική διαχείριση του όλου οικοσυστήματος
· προστασία και ορθολογική εκμετάλλευση του αλιευτικού πλούτου
· να γυριστούν ντοκιμαντέρ, να γραφτού βιβλία για το νησί…
Τώρα όμως είναι δική μας και αν δεν υπήρχαν κάνα- δύο άνθρωποι με μεράκι μπορεί και να είχε τελειώσει σαν εκτροφείο του αίγαγρου και οι εταιρίες να εξετάζανε το ενδεχόμενο να βγάλουν τα σπλάχνα του ατίθασου νησιού για πούλημα.
Βέβαια και οι απλοί (χωρίς εταιρική μορφή) Μηλιοί κάνουν ότι μπορούν για να περιποιηθούν το ατίθασο νησί ….. Προκαλεί φαίνεται …..Έτσι φτάσανε κάποια σαΐνια μέχρι να αμολήσουνε κουνέλια για εκτροφή !!!!! Εκτροφείο ακούσανε……. Δηλαδή ότι χειρότερο για το οικοσύστημα της Αντιμήλου. Αν δεν υπάρξει κάποια αρρώστια να τα ξεκληρίσει, ή κάποια ανθρώπινη παρέμβαση, αναμένεται τα κουνέλια να φάνε τις ρίζες των όποιων φυτών και να μείνει το νησί χωρίς ίχνος πράσινου και οι αίγαγροι μετά τόσους αιώνες ζωής στο νησί, να μην αντέξουν τις περιποιήσεις μας.
Άραγε είμαστε τόσο αδιάφοροι, τόσο οκνηροί, τι φταίει;
Το παραπάνω παράδειγμα είναι από τα λιγότερο προκλητικά βέβαια, αλλά ενδεικτικό και δεν προσφέρεται για παρερμηνείες (ελπίζω).
Είναι τόσες οι προκλήσεις στη Μήλο που χωρίς ιεράρχηση, χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο δράσης μας καθηλώνουν και παραμένουμε μαρμαρωμένοι.
Προτιμούμε ή αποδεχόμαστε,
· να αφήνουμε τις παραλίες να δουλεύουνε μόνες για την τουριστική ανάπτυξη, όταν δεν τις βρωμίζουμε,
· να αφήνουμε τις εταιρίες ανενόχλητες και μόνες να εκμεταλλεύονται το μεταλλευτικό πλούτο,
· να αφήνουμε τους αρχαιολογικούς μας χώρους κλειστούς,
· να αφήνουμε τα νεότερα μνημεία (πχ Θιάφες, Βάνι) να ρημάζουν κατά βούληση του χρόνου και των επισκεπτών,
· τα γεωλογικά αξιοθέατα να τα ανακαλύπτουν ξένοι και να μας τα δείχνουν,
· την βιοποικιλότητα να την «προστατεύουν» γραφειοκρατικά μορφώματα,
· να αφήνουμε τα ψάρια να κινδυνεύουν να εξαφανιστούν,
· να αφήνουμε την οικιστική ανάπτυξη βέβαια όπως και αλλού,
· για την εκμετάλλευση της γεωθερμίας το σύστημα «βλέποντας και κάνοντας».
Τόσο μαύρα είναι τα πράματα;
Τόσο, αλλά και με ελπίδες,
· γιατί υπάρχει πια νερό,
· γιατί υπάρχει και μια θεατρική ομάδα,
· γιατί υπάρχουν παρέες με μουσικές αναζητήσεις,
· γιατί υπάρχει το κτήμα του Δρακάκη
· γιατί κάτι έγινε στη Πλάκα από πλευράς περιποίησης του χωριού,
· γιατί υπάρχουν σύλλογοι που δεν αναπαράγουν τις τηλεοπτικές εκπομπές,
· γιατί η ποιότητα του φαγητού στη Μήλο έχει βελτιωθεί,
· γιατί κάποιοι δεν κλείνουν από 10 Σεπτεμβρίου τα μαγαζιά τους και μετά να διαμαρτύρονται για τα πλοία που αλλάζουν δρομολόγια τον Οκτώβριο,
· γιατί κτίζονται και ωραία σπίτια,
· γιατί κτίζεται η τεχνική σχολή,
· γιατί αυξάνονται τα μαγαζιά με ντόπια προϊόντα,
· γιατί την άλλη φορά αντιδράσαμε στο θέμα της γεωθερμίας και τώρα σαν να μας υπολογίζουνε,
· γιατί έχουμε μνήμες αγώνων και συλλογικών προσπαθειών στο νησί μας,
· γιατί έχει τόση ομορφιά η Μήλος που έχει αντέξει και αφομοιώσει πολλούς πειρατές, επιδρομείς, σεισμούς και ηφαίστεια….
Τι φταίει λοιπόν;
Προφανώς ο σχεδιασμός, και πριν από αυτόν το όραμα για τη Μήλο που θέλουμε….. έτσι ώστε να μεταμορφωθεί η γνωστή ειρωνεία μας σε δημιουργική δύναμη.

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Πρέπει να τα πούμε

Η ανάγκη του διαλόγου, ώστε να υπάρξει ένα κατευθυντήριο σχέδιο δράσης όλων που με οποιονδήποτε τρόπο εμπλέκονται στην διαδικασία ανάπτυξης της Μήλου, μοιάζει να είναι αποδεκτή από όλους.
Δεν έχει κατατεθεί από κανένα άποψη που να λέει ότι δεν υπάρχει ανάγκη για σχεδιασμό είτε χωροταξικό, είτε αναπτυξιακό, είτε για την προστασία της βιοποικιλότητας και της γεωλογικής και ιστορικής κληρονομιάς, είτε για την βιομηχανική δραστηριότητα, ακόμη και για την εκμετάλλευση της γεωθερμίας(όταν προχωρήσει).
Ακόμη και το κράτος έκανε απόπειρες που το ίδιο στην πράξη ακύρωσε.
Υπάρχουν ίσως συμφέροντα που βολεύονται με την υπάρχουσα αναρχία, χωρίς να είναι αναρχικοί, αλλά όσοι τα εκπροσωπούν αυτά τα συμφέροντα δυσκολεύονται να δηλώσουν ότι καλά είναι όπως έχει η κατάσταση.
Υπάρχουν επίσης φορείς και άνθρωποι που πιστεύουν ότι σίγουρα γνωρίζουν ποιο είναι το καλό για όλο το νησί και σπεύδουν σε ενέργειες οποιασδήποτε κατεύθυνσης με την πεποίθηση ότι κάνουν το καλύτερο. Συχνά, βέβαια, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Παρά λοιπόν τη γενικά δηλωμένη ομοφωνία, έχουμε καταφέρει να μην υπάρχει ένα πλαίσιο συμφωνίας για τις επιδιώξεις όλου του νησιού, και παραμένουμε στην επίκληση της ανάγκης για διάλογο και σχεδιασμό και στις ασυντόνιστες ενέργειες λόγω ζήλου, ή στην απραξία ένεκα απογοήτευσης.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων μιλάμε με ευχολόγια για αειφόρο ανάπτυξη, για μοντέλο ήπιας τουριστικής ανάπτυξης, για αποκατάσταση περιβάλλοντος, για οριοθέτηση των περιοχών βιομηχανικής δραστηριότητας κλπ , αλλά όλα αυτά μένουν μετέωρα και αποσπασματικά.
Προφανώς η ανάγκη διαλόγου, με στόχο το σχεδιασμό στο νησί των όσων θέλουμε να συμβούν σήμερα και αύριο, δεν είναι κατά τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση κατανοητή από όλους και έχει ακόμη πιο μεγάλη σημασία όταν αυτό (η διαφορά αντίληψης της ανάγκης για διάλογο)αφορά και όσους ασχολούνται με τα κοινά.
Είναι κρίσιμο στοιχείο η κατανόηση της απόλυτης ανάγκης για διάλογο δηλ να ακούσουμε ο ένας τον άλλο χωρίς προκαταλήψεις και να εξεταστούν όλα από την αρχή. Είναι θέμα πρώτης προτεραιότητας για το μέλλον μας.
Όταν νησιά, όπως η κοντινή μας Σίφνος, με μονοδιάστατη ανάπτυξη (τουρισμός) συζητούν τι είδους τουριστική ανάπτυξη θέλουν, τότε η Μήλος με την πολυδιάστατη δυνατότητα ανάπτυξης, θα έπρεπε να έχει μόνιμο θεσμοποιημένο εσωτερικό ανοικτό διάλογο για τις πιθανές επιλογές, με γνώση των επιπτώσεων από κάθε επιλογή, με πλάνο εναλλακτικών προοπτικών, με αναζήτηση σημείων συνάντησης των διαφορετικών ή και ανταγωνιστικών μορφών ανάπτυξης.
Ως τώρα και όσοι αντιλαμβανόμαστε (ή έτσι νομίζουμε) πλήρως την ανάγκη του σχετικού διαλόγου παραμένουμε στη σχετική επίκληση προς τους άλλους, καιρός για απόφαση.
Την ευθύνη ενός διαλόγου που θα οδηγήσει σε ένα πλάνο δράσης, φυσικά και ανήκει στην θεσμοθετημένη ηγεσία του νησιού, αλλά κανένας δεν εμποδίζει ένα διάλογο χωρίς θεσμική κατοχύρωση που όμως θα βοηθήσει ή και θα παρασύρει σε αυτή τη ρότα.
Οι ΜΗΛΙΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ προσφέρονται σαν βήμα σε όποιον το θέλει και όχι μόνο σαν αντιπρόταση, αλλά και σαν πρόταση (ανάρτηση).
Η Μήλος είναι:
......Για το κράτος ένα νησί στα τόσα που δεν μπορεί να διαχειριστεί, και έτσι με ανακούφιση το παραδίδει στις εταιρίες για εκμετάλλευση, νίπτοντας τα αδέξια χέρια του
.....Για τις εταιρίες ιδανικός τόπος άντλησης κερδών, χωρίς ιδιαίτερες οχλήσεις
......Για εμάς που γεννηθήκαμε και φιλοδοξούμε και να πεθάνουμε εδώ, είναι ο κόσμος όλος και απαιτούμε να έχουμε τον πρώτο λόγο για το παρόν και το μέλλον του.
Ο διάλογος μας είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεράσουμε την απελπισία του αφόρητου ρεαλισμού που μας έχουν φορέσει και να ανιχνέσουμε τις δυνατότητες μας, τι θέλουμε για αύριο, ποια τα όπλα μας, ποιους πόρους και από που και πως θα τους απαιτήσουμε.
Απαιτείται δικό μας, προσαρμοσμένο σχέδιο ανάπτυξης, από την κοινωνία για την ίδια και δέσμευση από όλους μας.